Za razliku od drugih srpskih modernista na koje formativno uticala francuska literatura, Aleksa antić bio je skloniji nemačkoj književnosti, koju je čitaocima na ovom podneblju približio brojnim prevodima Hajnea, ilera, Getea i drugih. Upravo tim putem, antić je među prvima, posredstvom nemačkog ekspresionizma, slutio i doneo avangardne tendencije u nau književnost. Tin Ujević je hvalio antićev jezik, stil i formu, Milo Crnjanski njegovu ,,kosmopolitsku priroduˮ, dok ga je Skender Kulenović video kao ,,dostojanstvenog pesnika bolaˮ. Prepoznatljiv po tercini, antić irokim spektrom tema poziva na ponovno čitanje klasičnih ostvarenja naih pesnika ranog dvadesetog veka.
antić je uspeo socijalni pesnik, pesnik revolta protiv ugnjetavanja i eksploatacije, pesnik koji govori u ime sirotinje, ne doktrinirano, nego svim svojim srcem i iskustvom. Pojačana patnja u antiću je u tome to je, pored socijalnog ugnjetavanja, u sredini iz koje se javio, dolazilo i nacionalno ugnjetavanje: njegova frustracija bila je, dakle, dvostruka. Otud i osećajnost njegovog pesničkog izraza, i spontana arhaičnost, dirljiva pitoresknost pesnikovog dekora.ld
Miodrag Pavlović,Eseji o srpskim pesnicima