Rilke, pojavivi se u tom najgnjilijem splinu, u polusvjetlu građanske i prilično site lirike, oslonjen s jedne strane o stvarnost naturalizma, suvie tankoćutan i živčano istančan, a da se sve to mnogoliko i areno književno talasanje ne bi odražavalo u njegovom pisanju, stoji u predvečerje grimiznog evropskog požara, kao lice blijedog i uznemirenog neurastenika, koji naslućuje agoniju, a bespomoćan je da se makne.ld
Miroslav Krleža
Rajner Marija Rilke je jedan od najintenzivnijih nemačkih liričara, jedinstven u svojim nastojanjima da, oživljavanjem reči do misaone slikovnosti, pomiri lepotu i patnju, život i smrt; filozof samoće, prepun hrabrosti za večnost, koji je stvarao u smiraj evropske dekadencije, sa verom u iskupljujuću moć poezije. Prezirući tradicionalnije oblike pobožnosti, koji samo prihvataju Boga kao datu činjenicu, sažimajući germansko i slovensko iskustvo svojim panteizmom, smatrao je da su ljudi beskrajno udaljeni jedni od drugih i pevao o Bogu koji nije prvi uzrok kosmičkih procesa, već konačni rezultat unutranje potrage usamljenog subjekta.
Ovaj hronoloki izbor pesama kreće se od prvih mutnih lirskih naslućivanja u talogu lične nemoći i plača nad nitavilom prolaznosti, zalazi u prostore radikalne skepse i postepenog otkrivanja ćorsokaka u objektivnoj poeziji i egzistencijalnom materijalizmu, i strpljivo vas vodi do vrhunca ne samo Rilkeovog nego i evropskog pesnitva Devinskih elegijaiSoneta posvećenih Orfeju, gde se pesnik zatvorio u krug nadstvarne gotike, pune apokaliptičnog straha pred zemaljskim zbivanjem, i klečeći, pun mračne vedrine, zazivao spasonosnog anđela.