Η χρήση της τσουκνίδας χρονολογείται από την εποχή του Καίσαρα, σχεδόν 2.000 χρόνια πριν. Αποτελεί ένα πρώτης τάξεως αλκαλοποιητικό βότανο, πλούσιο σε καροτενοειδή, βιταμίνη C, και μεταλλικά άλατα όπως ασβέστιο, σίδηρο, πυρίτιο, χαλκό, χλώριο, κάλιο, και νάτριο. Περιέχει, επίσης, αρκετές σημαντικές ουσίες, συμπεριλαμβανομένων των φαινολών και των φλαβονοειδών, όπως καφεϊκό οξύ, μηλικό οξύ, πολυσακχαρίτες, ολεκτίνες και φυτοστερόλες (λιγνάνες κ.α).